Jesteśmy rodzicami 8-letniego Huberta. Nasz syn jest chłopcem bardzo wrażliwym i emocjonalnym. Jąkanie u Huberta pojawiło się w wieku przedszkolnym, zwykle trwało kilka dni i zanikało. Szukaliśmy pomocy w miejscowej poradni logopedycznej, uczęszczaliśmy tam na zajęcia trzy lata, lecz jąkanie nie ustępowało.

Alex miał problemy z mową od samego początku. Dlatego odwiedzałam z nim wielu specjalistów i prosiłam o radę i pomoc, ponieważ wydawało mi się, że coś jest nie tak. Alex mówił mało, bardzo niegramatycznie i jąkał się, tylko że nietypowo. Nie miał problemów z rozpoczęciem wyrazu czy zdania, on miał problem żeby je zakończyć – powtarzał kilkakrotnie ostatnią sylabę. Nie było to jąkanie bardzo uporczywe, nie występowało zawsze, nie we wszystkich wyrazach. Ale było zauważalne.

Jąkanie u Martynki zaczęło się w wieku przedszkolnym.

Na początku nie zwracaliśmy na to uwagi, gdyż wiele dzieci w naszym otoczeniu mówiło niepłynnie.

Rok później jąkanie zaczęło nasilać się tak bardzo, że nasza córeczka nie mogła wysłowić się w ogóle.

Ten okres dla naszej rodziny był straszny. Najgorsza była bezsilność. Wizyty u logopedów nie przynosiły żadnych efektów. Martysia zaczęła wycofywać się z kontaktów z ludźmi. Wcześniej wygadana, zdrowa dziewczynka nagle przestała normalnie funkcjonować.

Jąkanie naszego niespełna dwuipółletniego synka przyszło nagle, „z dnia na dzień”. Natychmiast udaliśmy się cenionego neurologopedy, terapeuty jąkania. Po ponad półrocznej terapii i spotkań dwa razy w miesiącu, efektów nie było dosłownie żadnych. Do Pani Iwony trafiliśmy z polecenia naszej znajomej, której dwuipółletnia córeczka została skutecznie wyleczona z niepłynności dzięki pomocy Pani Iwony.

W czerwcu 2015 roku rozpoczęliśmy wraz z Mają naszą 7 letnią wówczas córką terapię prowadzoną przez Panią logopedę Iwonę Podlasińską i jej zespół. Nasz udział w terapii był konsekwencją problemów jakie pojawiły się u Majki, które sprowadzały się do trudności związanych z "wystartowaniem" mowy, zacięć i powtórzeń. Charakterystycznym było nasilenia się problemów Mai zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym, a następnie osłabienie objawów i lekka poprawa mowy po tym okresie. Logopedzi, z których pomocy, korzystaliśmy przed udziałem w terapii Pani Iwony, tłumaczyli nam, że jest to przejściowe, nie trzeba zwracać dziecku uwagi, aby dodatkowo się nie stresowało i że z czasem to minie. Jednak nie minęło. Podczas jednej z rozmów u Majki ponownie wystąpił problem z zacięciem i wystartowaniem mowy, niemniej na tyle silny, iż spowodował całkowite wycofanie Mai i rezygnację z chęci rozmowy, co nie miało wcześniej miejsca i nie odpowiadało charakterowi naszej Majki, która z dziecka otwartego, radosnego stawała się dzieckiem wycofanym, zamykającym się w sobie. Co więcej u samej Majki pojawiła się świadomość problemu. Dziecko oznajmiło nam bowiem, że występującej trudności z mową mu przeszkadzają. Był to impuls do kontaktu i nawiązania współpracy z Panią Iwoną Podlasińską.

Na samym początku bardzo serdecznie dziękujemy za trud zaangażowania w poprawę mowy naszego syna, przekazanej wiedzy i ludzkiej serdeczności Pani Iwonie i Pani Magdzie oraz innym osobom zaangażowanym w program terapii osób zmagających się z jąkaniem. Słów kilka jak to było… Celowo używamy słowa, było, ponieważ po jąkaniu u Daniela nie ma już śladu.

U Łukasza jąkanie pojawiało się już w wieku przedszkolnym. Zwykle trwało kilka dni i znikało. Ponieważ sytuacja powtarzała się kilkakrotnie zasięgnęliśmy porady logopedy i to nie jednego. Za każdym razem słyszeliśmy, że niepłynność mowy w wieku przedszkolnym może się zdarzać i należy to po prostu przeczekać. Sytuacja zmieniła się jak syn rozpoczął naukę w szkole, ale niestety na gorsze. Jąkanie nasiliło się tak bardzo, że słuchanie własnego dziecka stało się dla mnie męczarnią. Wiedziałam, że dłużej nie możemy i nie chcemy już czekać.

Jesteśmy rodzicami 7-letniego Patryka. Patryk jest wrażliwym chłopcem i bardzo emocjonalnym.

Jąkanie u naszego syna pojawiło się w wieku 5 lat. Początkowo nie zwracaliśmy na to uwagi tłumacząc sobie, że to chwilowe zacinanie i przeciąganie liter. Jednak z czasem zaczęło nas to niepokoić. Szukaliśmy pomocy w miejscowej poradni logopedycznej, jednak mówiono nam, że problem minie, dawano wiele wskazówek jak postępować z dzieckiem jąkającym, jednak to nie przynosiło efektu. Bywały dni, że Patryk się nie jąkał, co dawało nam nadzieję, że problem minie. Jednak potem jąkanie wracało. Naczytaliśmy się wiele artykułów i porad odnośnie jąkania, aż wreszcie natrafiliśmy w internecie na stronę Pani Iwony, logopedy z Wrocławia.

Śliczna dziewczynka z mamą I babcią w teatrze za moimi plecami. Usłyszałam jej głos: ee …, noo.., ..ee … baaabciu, maaamo … Lekko, dyskretnie spojrzałam w bok. Miałam ją w zasięgu mojego wzroku. Zobaczyłam grymas na jej ślicznej buzi, marszczenie czoła. Boże, przecież 4 miesiące temu miałam to na co dzień. Tak szybko się zapomina…

Problem jąkania towarzyszył mi od dzieciństwa, ale dopiero gdy rozpoczęłam pracę, boleśnie odczułam, co to znaczy żyć z jąkaniem. Praca wiązała się z tym, że musiałam dużo rozmawiać, dzwonić, nawiązywać nowe znajomości i kontakty.

Wymagania szefa wciąż rosły, a ja nie dawałam sobie rady z najprostszymi czynnościami takimi jak np. wykonanie telefonu.Trudność w komunikowaniu się z ludźmi stanowiła ogromną barierę. Problem z każdym dniem nasilał się coraz bardziej i bardziej…