Z naszym wówczas 8-letnim synem Filipem do p. Iwony trafiliśmy w październiku 2022r. Jąkanie Filipa było tak mocne, że utrudniało mu codzienną komunikację. Na turnus terapeutyczny zdecydowaliśmy się bardzo szybko i już 30 stycznia rozpoczęliśmy. Pierwsza przeszkoda pojawiła się niemalże od razu, ponieważ od 2 dnia turnusu Filip zachorował i musiał pozostać w domu. Za poradą p. Iwony tata Filipa uczęszczał na zajęcia sam. Powróciliśmy w połowie turnusu. Mieliśmy sporo do nadrobienia.

Oliwier zaczął się jąkać ok. 5 roku życia. Jąkanie u niego  występowało w różnym nasileniu. Logopedzi uspokajali nas, że to przejściowe, że to taki skok rozwojowy i przejdzie. Niestety wielu logopedów nie ma doświadczenia w temacie jąkania, a co za tym idzie zalecają ćwiczenia, które nie do końca pomagają osobie jąkającej się. Kiedy jąkanie się nasiliło i doszły współruchy, wtedy uznaliśmy, że trzeba działać i szukać osoby która zajmuje się stricte jąkaniem. Przeszukując Internet znalazłam Panią Iwonkę, już po pierwszym spotkaniu poczułam, że jest to osoba która jest wstanie nam pomoc. Pani Iwonka posiada ogromną wiedzę, którą cały czas poszerza poprzez różnego rodzaju szkolenia. Jej spojrzenie na dziecko jest dużo szersze.

Nasza córeczka Asia zaczęła się jąkać w wieku 4 lat. Praktycznie w przeciągu dwóch tygodni z dziewczynki, która ciągle mówiła, jąkanie rozwinęło się do tego stopnia ze Asia nie potrafiła wymówić nawet jednego słowa. Jedyne co potrafiła powiedzieć to: „Mamo czy pomożesz mi mówić?” Dla mnie jako mamy i naszej całej rodziny był to bardzo trudny moment kompletnej bezsilności.

5 grudnia minął rok od zakończenia przez Janka terapii logopedycznej. Datę pamiętał głównie on, bo zakończyła jego kilkuletnie zmagania z jąkaniem. Półtoraroczna terapia obfitowała w upadki, szczęśliwe chwile, momenty zawahania i przede wszystkim codzienne długie, żmudne ćwiczenia. To one sprawiały, że początkowe niepowodzenia przeradzały się w sukcesy, choć bywało ciężko – Jankowi czasem brakło sił i motywacji, emocje i nerwy brały górę (wstyd się przyznać, nie tylko jemu…). Trud przyniósł jednak sukces – Jasiek przestał się jąkać!

Jesteśmy dokładnie rok po rozpoczęciu terapii jąkania u Pani Iwony Podlasińskiej. Było to w styczniu 2021. Nasza córka miała wtedy 7,5 lat.

Zosia zaczęła mówić bardzo szybko, około 1,5 roku życia, zawsze miała dużo do powiedzenia. Niestety, około 2.urodzin pojawiło się jąkanie. Problem czasem znikał, po jakimś czasie wracał. Większość logopedów, z którymi konsultowałam się w naszym mieście (Bydgoszcz) twierdziło, że problem minie, że to rozwojowe. Nie dawali konkretnych zaleceń, poza tym, żeby mówić do dziecka wolniej, zostawiać mu więcej przestrzeni na odpowiedź. Niestety, problem wracał, niekiedy ze zdwojoną siłą. Kiedy Zosia skończyła 7 lat, postanowiliśmy z mężem poszukać logopedy zajmującego się konkretnie kwestią jąkania i tak trafiliśmy do Pani Iwony. Już podczas rozmowy telefonicznej byłam przekonana, że trafiliśmy w dobre ręce specjalisty. Pani Iwona zrobiła wywiad i opowiedziała o tym, jak wygląda terapia. Następnie przyjechaliśmy do Wrocławia na konsultacje, podczas której okazało się, że Zosia jak najbardziej kwalifikuje się na terapię. Pół roku później rozpoczęliśmy 12- dniowy turnus- Zosia z obojgiem rodziców.

Niepłynność mowy u Miłosza spędzała nam sen z powiek. Wiedzieliśmy, że musimy mu pomóc, zanim skończy szkołę podstawową. Nie chcieliśmy, aby musiał mierzyć się z tym w nowej szkole.

Miłosz miał problemy z mową od początku. W przedszkolu stwierdzono u niego kapacyzm i seplenienie boczne. Był wtedy pod kontrolą logopedyczną. Jąkanie pojawiło się u niego w drugiej klasie, a zaczęło się od zacinania. Ponownie wróciliśmy więc do logopedy, gdzie usłyszeliśmy, że to powinno minąć z wiekiem. Tak się jednak nie stało. Przez 4 lata przeszliśmy przez trzech specjalistów, którzy nie potrafili Miłoszowi pomóc. Zalecane były nam różne ćwiczenia, jednak nie przynosiły one żadnej poprawy.

Przede wszystkim nie będzie łatwo – ale dacie radę! My daliśmy ,dzisiaj nasz syn już się nie jąka! Ale od początku. Pomijając fakt ,że nasz syn miał od początku problemy z mową, które p. Iwona rozwiązała jak za dotknięciem magicznej różdżki musieliśmy jeszcze raz prosić o poradę co z tym fantem zrobić. Na panią Iwonę trafiliśmy dzięki znajomym, którzy już leczyli u niej swoje dziecko. Na początku roku szkolnego klasy 3 syn zaczął się „zacinać” jak my dorośli mówimy(rozpoczęcie nauki pływania w szkole też dorzuciło swoje trzy grosze, syn nie chciał uczęszczać na zajęcia z pływania wywoływanie „erki” u logopedy już w rodzimym mieście- tu niestety zwykły logopeda nie podołał zdaniu jakim jest jąkanie pomimo szczerych chęci). Był problem z wystartowaniem mowy lub częste powtarzanie literek lub sylab np. bbbo, mamamama. Myśleliśmy, że to minie, też nam tak mówiono, ale tak się nie stało wręcz przeciwnie pogorszyło się w zaledwie 1 m-c. syn zaczął tak się jąkać, że aż się przestraszyłam.

Nasz synek jąkał się praktycznie całe swoje życie. Czasami mocniej, a czasami prawie wcale...

Byliśmy u kilku logopedów i za każdym razem słyszeliśmy, że to "jąkanie rozwojowe i w końcu minie". Nadszedł jednak taki moment, kiedy było już bardzo źle. Mikołaj podczas rozmowy z nami rozpłakał się nagle -  straszliwe szlochał, że nienawidzi tego jąkania, pytał, czemu on tak ma?

Byliśmy załamani. Nie było na co czekać. Musieliśmy jak najszybciej pomóc naszemu dziecku!

Skontaktowaliśmy się z kolejnym logopedą i wtedy usłyszeliśmy - "Przykro mi, ale jest tak źle, że ja tu nic nie poradzę. Jeśli ktoś może pomóc, to tylko Podlasińska".

Mikołaj zaczął „zacinać się” gdy miał około 5-6 lat. Chodził do przedszkola później do zerówki. Udałam się z nim do logopedy, który nie stwierdził żadnej niepłynności mowy u mojego dziecka. Zapewniał mnie, ze to skok rozwojowy u dziecka, którym nie powinnam się martwić! Uwierzyłam, ponieważ po krótkim czasie „zacinanie się” minęło i było wszystko ok. Później w zerówce znów się zaczęło. Wychowawca Mikołaja poprosiła mnie, abym udała się z synem do logopedy, bo podczas zajęć Mikołaj ma problemy z mowa. Zacina się i przy tym bardzo denerwuje, bo dzieci w tym wieku już potrafią „słuchać ”i po prostu zaczynają się docinki. Zareagowałam natychmiast. Było mi bardzo przykro, a może bardziej się bałam, że Mikołaj znowu zostanie wyśmiany przez rówieśników.

Jąkanie syna rozpoczęło się jak miał ok 2 lat i zaczął dość dużo mówić. Chciał szybko wypowiadać zdania, ale mowa zaczęła płatać figle. Dzięki ćwiczeniom logopedycznym na większość lat wszystko wróciło do normy - do czasu skończenia ok. 10 roku życia, gdy jąkanie znów powróciło do nas tym razem na dłużej. Początek pandemii również zrobił swoje. Syn z dnia na dzień jąkał się coraz bardziej, coraz dłużej zajmowało mu wypowiadanie niektórych słów. To był ten moment, kiedy potrzebowaliśmy pomocy i kiedy „z nieba nam spadła” Pani Iwona i jej turnus terapeutyczny. Po roku terapii mogę wypowiedzieć się, jak zmieniło się życie mojego syna.